Rozdział XXXII

Cześć! Powoli zbliżamy się do końca :)

W zasadzie to nawet całkiem szybko. Właściwe opowiadanie zakończy się za trzy rozdziały, dodatkowo pojawi się kilka bonusowych rozdziałów. Planuję, żeby w sumie pojawiło się 40 kawałków.

Mam nadzieję, że rozdział wam przypadnie do gustu.

Dzisiejszy rozdział jest również dość krótki, ale kolejny będzie opublikowany w okolicach wtorku/środy.

***

Od kiedy ostatni raz ją widziałem minął ponad miesiąc. Po tym co wydarzyło się u niej w domu, bałem się, że nie będę potrafił spojrzeć na nią więcej w ten sam sposób.

To, co robiła i to do jakiego stanu się doprowadziła, przerażało mnie. Bardzo naciskałem management, żeby wysłali ją na odwyk. Mówili, że nie mogą jej gdziekolwiek wysłać, ponieważ ludzie od razu by to odkryli. Poza tym uważali, że nie jest uzależniona. Więc po wielu godzinach rozmów udało mi się wynegocjować terapię, w postaci regularnych sesji z osobą, która może jej wysłuchać.

Miałem nadzieję, że nawet to może pomóc. Mi pomogło, gdy zmagałem się z nadużywaniem alkoholu, w nieco młodszym wieku i ostatnio – czego nigdy wcześniej nie chciałem przyznać nawet przed sobą, ale zrobiłem to właśnie dla Jan – seksu.

Wyglądała lepiej, pełniej, szczęśliwiej. Udało jej się przybrać kilka kilogramów i miałem nadzieję, że spotkania ze specjalistą przynoszą pozytywne skutki.

Gdy poszliśmy na kolację po koncercie, była niezwykle czarująca, trochę kokietowała i dużo żartowała. Jej uśmiech mnie uspokajał. Glenne powiedziała mi, że to co jest między nami widać z daleka i nie wierzy, że nie jesteśmy razem.

Oboje musieliśmy walczyć o nas, jednak wiedziałem, że Janice nie jest jeszcze gotowa, żeby mi wybaczyć i próbować ze mną coś stworzyć. Robiła, mimo wszystko drobne kroki w moim kierunku. Najprawdopodobniej było to z jej strony nieświadome, lecz podnosiło mnie na duchu.

Gdy się obudziłem następnego ranka po koncercie, a ona wciąż leżała przy mnie – to było jedno z najprzyjemniejszych uczuć w ostatnim czasie.

Pozwoliła mi utrzymać ze sobą bliskość, zjedliśmy razem śniadanie, wzięliśmy wspólny prysznic, a potem odwiozłem ją do miejsca, w którym się zatrzymała podczas pobytu w Nowym Jorku.

Nie dawała mi nadziei na szybkie spotkanie ani na nic więcej, mimo to wspomnienie tych chwil za każdym razem poprawiało mi humor.

- Ej, Harry. Co jest?! – spytał mnie Louis.

Spojrzałem na niego zdezorientowany.

- Wyłączyłeś się. Znowu! – wypomniał mi Niall.

- Przepraszam, chłopaki – powiedziałem zupełnie szczerze.

- Musimy to nagrać, skup się chociaż na chwilę – poprosił Lou.

- Przepraszam – odpowiedziałem z uśmiechem.

Po wizycie w studiu z chłopakami, pojechałem do Grimmy’ego, a potem na targ na Notting Hill, kupić trochę warzyw i owoców, na które miałem straszną ochotę.

- Halo? – odebrałem telefon, wybierając najładniejsze pomidory.

- Harry… - usłyszałem spanikowany głos w głośniku.

- Jan, wszystko okej? – spytałem.

- Nie wiem. To znaczy… Chyba nie… Tak bardzo się boję, możesz przyjechać?

- Co się dzieje?

- Przyjedź, proszę.

- Oczywiście, za chwilę będę.

- Tylko się pospiesz, błagam.

Jadąc do niej łamałem chyba wszystkie możliwe przepisy drogowe.

Wbiegłem do jej mieszkania nawet nie pukając.

- Janice? – krzyknąłem.

- W łazience – odpowiedziała.

Zbiegłem na dół. Wszedłem najpierw do jej sypialni. Na łóżku dostrzegłem krew.

Kilka plam było również na kremowej wykładzinie.

Wszedłem do łazienki. Miała zakrwawione ręce, a w rękach trzymała ręcznik, który z białego zamienił się w szkarłatny.

Stała zgięta w pół, mocno trzymając brzucha.

- Harry, myślę, że musisz zabrać mnie do szpitala – powiedziała z trudem.

***

- Co się dzieje? - spytał.

- Nie mam pojęcia…

- Jesteś w ciąży?

- Nie, to niemożliwe.

- Zadzwonię po pomoc.

- Nie! – krzyknęłam – Harry, musisz mnie zabrać sam. Karetka nie może wyjeżdżać z mojego domu w każdym miesiącu.

- Dobrze, to jak…

- Przynieś mi czarne spodnie. Proszę… I jakiś długi czarny sweter – poprosiłam.

Zajęło mu to dosłownie chwilę. Próbowałam się maksymalnie zabezpieczyć.

Harry wziął mnie na ręce zanim zdążyłam zrobić krok w kierunku wyjścia.

- Weź z kuchni jakiś worek, żebym nie wybrudziła Ci samochodu.

- Janice, pieprzyć samochód – wyrzucił z siebie. Pomógł mi wsiąść i ruszył z piskiem opon.

Całą drogę trzymał swoją dłoń na moim udzie i delikatnie poruszał kciukiem, żeby trochę mnie rozluźnić.

- Jesteś pewna, że nie możesz być w ciąży? – spytał mnie ponownie. – Nie chcę nic mówić w złą godzinę, ale to wygląda jakbyś…

- Harry… Wiem jak to wygląda. Na Boga!

- Pomyśl, czy ostatnio może z kimś… się nie zabezpieczałaś.

- Ostatni raz byłam w łóżku z Tobą, Harry.

Zaskoczyłam go tym, ale próbował nie dać po sobie tego poznać.

- Okej, nie zabezpieczaliśmy się dodatkowo. Czy z kimś jeszcze mogłaś…

- O matko… - westchnęłam.

Wróciłam myślami do tego, co wtedy robiliśmy. Zaczęłam wszystko analizować.

- Nie zabezpieczyliśmy się… - powiedziałam ledwo słyszalnie, jednak otaczała nas cisza do takiego stopnia, że nic nie byłoby w stanie mnie zagłuszyć.

- Ale bierzesz też tabletki.

- Nie biorę.

- Od kiedy?! – zdenerwował się podnosząc obie ręce na kierownicę i zaciskając na niej palce.

- Od wtedy, gdy mnie… no wiesz… Od wtedy, gdy byłam ostatni raz w szpitalu.

- To czemu o tym wtedy nie pomyślałaś?!

- A czemu ty nie pomyślałeś?! Od kilku lat nie musiałam o tym myśleć. Szczególnie przy tobie. – I proszę bardzo. Wróciliśmy bez trudu do punktu wyjścia. Znów się kłóciliśmy. Nawet mimo tego, że Harry jechał przekraczając znacząco dozwoloną prędkość, omijając w tym samym czasie inne samochody jadące zatłoczonymi ulicami Londynu, a ze mnie lała się krew.

- Szczególnie przy mnie?! A co to niby oznacza?!

- To, że traktowałam cię jak stałego partnera i że w innym przypadku zawsze myślę o zabezpieczeniu. Z resztą… - pokręciłam głową. – Myślę, że o to nie musisz się już martwić. – Miałam ochotę się rozpłakać.

- Nawet nie waż się tak mówić – wycedził przez zęby. – Nie zorientowałaś się, że nie dostałaś okresu?!

- Od dłuższego czasu go nie dostaję – uderzyłam. Przez tryb życia, który ostatnio prowadziłam, doszłam do momentu, w którym moje ciało było w tak kiepskiej kondycji, że przestałam miesiączkować, moja twarz była niemal szara a włosy wychodziły garściami. Ostatnio dbałam o siebie trochę bardziej. Dzięki temu też czułam się lepiej, ale to nie miałoby wpływu na czynności mojego organizmu. Jest wciąż za wcześnie.

Wziął dwa głębokie wdechy i znów położył dłoń na moim udzie.

- Opanujmy emocje. Zaraz dojedziemy – poprosił.

Byłam w szoku. Zawsze to on zaogniał konflikty, a ja próbowałam te pożary gasić. Ostatnio role się odwróciły.

- Proszę, Harry… To tak bardzo boli – jęknęłam.

- Zaraz będziemy. Wytrzymaj jeszcze chwilę – powiedział, mocniej ściskając moje udo w celu dodania mi otuchy.

***

- Janice? – spytałem cicho, wchodząc do jej sali.

Siedziała na łóżku. Nogi miała podciągnięte pod brodę i patrzyła na ścianę przed sobą. Nawet nie zareagowała.

Rozmawiałem z lekarzem. Był to piąty tydzień ciąży. Wszystko pasowało i zgodnie z tym co mówiła było to najprawdopodobniej moje dziecko.

Było.

Mimo że przez cały ten czas żyliśmy w nieświadomości i nawet nie miałem możliwości oswoić się z myślą o byciu ojcem, to bardzo mnie to dotykało. Czułem żal, smutek i pustkę. Najtrudniejsze dla mnie było to, że musiałem udawać silnego i opanowanego, żeby być dla niej wsparciem. Tego potrzebowała przede wszystkim.

Siadłem obok niej.

- Janice… - szepnąłem, łapiąc jej dłoń. Lekko drgnęła i wyczułem, że początkowo chciała ją zabrać, ale finalnie pozwoliła ją ująć. – Czy jest coś, co mógłbym teraz dla Ciebie zrobić?

- Jeśli nie możesz nas cofnąć w czasie, to nie. Jak chcesz możesz iść – powiedziała głosem pozbawionym jakichkolwiek emocji.

- Wiesz, że Cię z tym wszystkim nie zostawię samej.

Skinęła głową.

- Jesteś masochistą – dodała. – Rujnuję wszystkich i wszystko. Większość ludzi już dawno się ewakuowała.

- Nieprawda. Janice. Ci, którym naprawdę na Tobie zależy wciąż są obok – odpowiedziałem, ale widziałem jak puściła to bokiem.

- Powiedz mi proszę, tylko szczerze, czy każdemu przydarza się aż tak dużo złych rzeczy i jestem przewrażliwiona na swoim punkcie, czy tylko mi.

- Każdy ma problemy i demony. W tej chwili uderzają w Ciebie ze zdwojoną siłą i brutalnością, ale to może właśnie powód, żeby zaufać innym.

- Ostatnio próbowałam zadzwonić do Lucy. Odrzucała moje połączenia i nie chciała ze mną rozmawiać.

- Lucy stroi fochy i jest obrażona, ale przecież wiesz, że bardzo Cię kocha. Musi tylko trochę poudawać złą.

- To wybrała na to kiepski moment.

- To prawda. – Podniosłem kącik ust do góry. Lucy była jedną z najbardziej upartych i zawziętych osób na świecie. Bardziej nawet od Jan i mnie razem wziętych.

Nagle Janice spojrzała mi w oczy. Chwilę mi się przyglądała. Poczułem się aż trochę nieswojo. Przeczesałem włosy palcami.

- Przepraszam, jestem suką. – Odwróciła wzrok. Przesunęła się na wąskim łóżku szpitalnym i poklepała miejsce obok siebie. – To co się stało nie jest dla Ciebie obojętne. Nie musisz udawać. Nie chcę, żebyś udawał. Jesteśmy w tym razem. – Nagle zamieniliśmy się rolami. To ona próbowała mnie pocieszyć, mimo że sama się z tym nie pogodziła. To co było między nami, bez wątpienia można było uznać za popieprzone.

Położyłem się obok niej. Złączyliśmy nasze czoła.

- Wybaczysz mi to kiedyś? – spytała mnie zupełnie szczerze.

- Co wybaczę? – nie chciałem wierzyć, że rozpatruje to w takich kategoriach.

- To, że zabiłam nasze dziecko – powiedziała łamiącym się głosem, a w jej oczach pojawiły się łzy.

- Nie zabiłaś go. To nie Twoja wina.

- Ale to ja… Wiesz…

- Nie, Janice. Lekarz powiedział widząc Twoje wyniki badań, że masz tak wycieńczony organizm, że cudem można nazwać, to że w ogóle zaszłaś teraz w ciążę.

- To nic nie zmienia. Może gdybym o tym pomyślała i wiedziała to bardziej bym na siebie uważała.

- Brałaś coś? – nie chciałem wierzyć, że z tym nie skończyła.

- Tylko raz, ale tak – przyznała. – Na samym początku – dodała widząc, że jestem trochę zawiedziony. – Harry, to nie jest takie proste… - zamknąłem w odpowiedzi oczy, na znak, że rozumiem.

- Ale przez cały czas piłam i paliłam. – Pokręciła głową i z jej oczu wypłynęły kolejne łzy. To sprawiło, że pękłem i już się nie kryłem, ani nie powstrzymywałem. Oboje leżeliśmy i pozwalaliśmy oczyścić się w ten sposób ze złych emocji.

- Janice. Doktor powiedział, że nie było szansy na to, żebyś teraz tę ciążę donosiła.

- Mówił też, że nie było szansy, żebym w nią zaszła.

- Janice… Proszę… - nie mogłem znieść tego, że się za to obwinia.

- To tak bardzo boli.

- Jan, kocham cię. Wiesz o tym, prawda?

Nieznacznie skinęła głową.

- Marzę o tym, żeby zostać ojcem, żeby założyć rodzinę. Zawsze tego chciałem. Ale wracając do Twojego pytania, nie mam Ci czego wybaczać. Następnym razem będziemy na to gotowi i będzie to nasza decyzja. – Słysząc to ode mnie lekko się odsunęła.

- Chciałbyś ze mną… - nie wiedziała jak skończyć to zdanie.

- Oczywiście, że tak – odpowiedziałem, nieznacznie się uśmiechając.

Jan mocno się we mnie wtuliła.

Pragnąłem kiedyś cieszyć się z nią wspólnym życiem. Razem, bez innych zobowiązań. Nigdy nie chciałem niczego mocniej niż móc spędzić resztę życia przy niej. Przed nami była jeszcze długa droga, ale byłem w stanie zwizualizować sobie nas za dziesięć lat z gromadką dzieci. Była moim powietrzem, stała się całym moim życiem. Bez niej nic nie było już takie samo. Niesamowite było to, że zawładnęła mną w tak krótkim czasie. Mimo że początkowo bardzo się przed tym broniłem. Teraz zamieniliśmy się rolami. 

***

Mam nadzieję, że mogę liczyć na opinie :*