Rozdział XXIX

Cześć!

Dzisiaj znowu publikuję nowy rozdział. Ostatnio dość szybko mi szło, bo miałam wenę. Może dzięki nastrojowi, który mi towarzyszył. Jednak właśnie zaczęłam liczyć dni, a dokładnie za tydzień będę odliczać godziny do koncertu chłopaków w Dublinie :) (albo bardziej do wyjścia z hotelu, bo wiadomo, że muszę stać w pierwszym 

rzędzie! ;) )

Przed moim wyjazdem pojawi się na pewno jeden rozdział, więc jeszcze będę się zachwycać!

To tyle jeśli chodzi o wstępy i sprawy techniczne.

Zapraszam...

***

Nie miałam siły myśleć. Siedziałam w rest roomie. Przede mną było kolejne dwadzieścia koncertów, które narzuciła wytwórnia. Dzisiaj tak dużo się już wydarzyło, a nie mamy południa… Nawet nie wiem jak i kiedy. Ella bardzo protestowała przeciwko tym koncertom. Mówiła, że powinnam odpocząć. Finał był taki, że piętnaście minut temu powiedzieli mi, że jej obowiązki przejmuje niejaki Daniel.

Było mi z tego wszystkiego aż niedobrze. Stałam się marionetką, którą chcieli wyżymać jak ścierkę do ostatniej kropli.

- No to co, dzisiaj koncert? – Przyszedł Dan. Gdyby mi nie rozkazywał i się nie panoszył nie byłby taki zły.

- Wyglądasz strasznie. Masz iść do toalety i się szybko ogarnąć – zarządził, wręczając mi zwiniętą serwetkę.

Gdy znalazłam się w toalecie i rozwinęłam chusteczkę znalazłam w niej woreczek z białym proszkiem.

Miałam nadzieję, że zaraz Sean Penn wyskoczy z jednej z kabin i powie, że to wszystko głupi żart, a ja idąc do X Factora zgłosiłam się bardzo realistycznej zabawy, w której czułam się jakbym musiała walczyć o życie. Zupełnie jak w filmie Gra.

Niestety w toalecie poza mną nie było nikogo, a ja nie wyglądałam jak Michael Douglas.

Wciągnęłam proszek i chwilę później poczułam uderzenie. Było mi lepiej. Jak za każdym razem pod wpływem. Obmyłam szybko twarz i wyszłam.

- Dobra dziewczynka… - powiedział Daniel. – Widzisz? Cała ta trasa minie nam szybciej niż się obejrzymy. A po zakończeniu sama będziesz chciała od razu wskoczyć do studia.

***

Odebrałem telefon.

- Harry, zwolnili mnie – usłyszałem jęk Elli po drugiej stronie.

- Jak to Cię zwolnili?! – spytałem niedowierzając. Zawsze bardzo dobrze dogadywała się z Jan i naprawdę jej na niej zależało. Chyba, że dla wytwórni dobro Janice przestało się liczyć.

- Za bardzo naciskałam na przerwę.

- Jaką przerwę?!

- Będzie mieć dwadzieścia dodatkowych koncertów pod rząd.

- Oni chyba oszaleli…

- W Stanach. To jakaś masakra. Ona już ma dosyć. Chcą wyciągnąć z niej tyle kasy ile się da, bo widzą, że nie wiadomo jak długo pociągnie.

- To…

- Harry, teraz nic nie zrobisz. Tak, to nieludzkie. Musimy to poważnie przemyśleć. Możemy być pewni tylko tego, że Modest! teraz jej nie puści, a jedyny moment, gdy będą skłonni to zrobić to dzień, w którym porządnie się na czymś wyłoży i nawet wtedy na pewno nie za małe pieniądze.

- Czyli co?! Mamy czekać aż coś się stanie?

- Musimy coś wymyślić.

- Gdzie jesteś?

- Dojeżdżam do Londynu.

- Spotkajmy się, za godzinę. U Ciebie? – zaproponowałem.

- Okej, pasuje.

***

Jakimś cudem okazało się, że gram koncert w Berlinie dzień po dniu z The 1975. Byli na moim koncercie, a teraz piłam tequile z Mattym i George’em na dachu naszego hotelu.

Dobrze było się z nimi spotkać. Daniel prawie nie pozwalał mi utrzymywać kontaktu z zespołem. Zawsze zabierał mnie innym samolotem, innym busem, do innego hotelu. Widzieliśmy się tylko chwilę na hali. Czasem na imprezie. W międzyczasie musiałam iść na siłownię i do trenera śpiewu, którego dla mnie wynajął.

- Jak koncerty? – spytał Matty.

- Chujowo – przyznałam, trzymając się barierki i wychylając za krawędź. – Bo wiecie, Daniel jest chujem. – Zaśmiałam się z mojej gry słów. Chłopcy mi wtórowali.

Położyłam się między nimi i patrzyłam w gwiazdy.

- I nudno – dodałam. – Poza dzisiejszym wieczorem. Cieszę się, że tu ze mną jesteście. Mam się do kogo odezwać.

Wtuliłam się w nich.

Gdy opróżniliśmy butelkę Matty udał się do swojego pokoju, a George podążył za mną.

***

Dzisiaj grałabym ostatni koncert trasy. Byłam w Londynie.

Po koncercie, udaliśmy się na imprezę. Tym razem mogłam posiedzieć z Elliottem, Jacksonem, Mattem i Brettem. Bardzo brakowało mi ich towarzystwa.

Pojawił się na niej również Harry. Bardzo dobrze było go widzieć. Wyglądał bardzo przystojnie. Przynajmniej tak podpowiadał mi mój umysł.

Podszedł do mnie z uśmiechem.

- Jak się czujesz? – spytał.

- Dobrze, a Ty?

- Ja też, dziękuję.

- Dobrze Cię widzieć – powiedziałam na głos to, co chwilę wcześniej pomyślałam i ugryzłam się w język zanim zdążyłam palnąć coś o tym, że jest przystojny.

Wydaje mi się, że też był trochę wstawiony.

Zanim się zorientowałam staliśmy przy toaletach całując się.

- Co my robimy? – spytałam, łapiąc oddech i próbując myśleć trzeźwo.

To była już druga taka sytuacja zaraz po Brit Awards.

- Nie wiem, ale potwornie mi tego brakowało – odpowiedział na bezdechu. Złapał moje nadgarstki i ocierał się o mnie, ponownie łącząc nasze usta.

Chwilę później wchodziliśmy razem do hotelowego pokoju.

W pośpiechu ściągaliśmy z siebie ubrania chcąc się ponownie połączyć.

Nigdy wcześniej i nigdy później nie czułam czegoś takiego jak z nim. Miałam nadzieję, że on też tak to odbiera.

Byliśmy idealnie dopasowani, jakby ktoś specjalnie zaprojektował dla nas nawzajem nasze ciała.

Gdy się obudziłam, leżał koło mnie z włosami rozrzuconymi wokół głowy. Wyglądał uroczo. Tęskniłam za nim, ale gdy byliśmy osobno było nam lepiej.

Odgarnęłam włosy z jego twarzy.

- Nie odchodź – poprosił, łapiąc mnie za nadgarstek, gdy wstawałam z łóżka.

- Myślałam, że śpisz.

- Już nie. Janice, zostań.

Sposób w jaki jego język pieścił moje imię sprawiał, że miałam ochotę zmienić zdanie i zostać przy nim. Jednak nie mogłam tego zrobić.

Pokręciłam głową. Pociągnęłam delikatnie rękę, żeby mnie puścił.

Czując na sobie jego wzrok, totalnie zawstydzona zbierałam swoje rzeczy, żeby wyjść z pokoju i wrócić do domu.

***

Spotkałem ją w Londynie jeszcze kilka razy.

Ale każdy mój plan kończył się niepowodzeniem. Nie chciała mojej pomocy. Wiedziałem, że w tej chwili siedzi w Los Angeles i pieprzy Jesse’ego. Mogłem tam pojechać i spróbować to przerwać, ale zastanawiałem się jak dużo mogę zrobić. W sumie to nic. Sam stałem się jej dziwką. Za każdym razem, gdy przyjeżdżała było dokładnie to samo. Wspólna noc w hotelu i jej ucieczka.

Podobno z Jesse’em układało jej się trochę lepiej i spotykali się jakieś dwa tygodnie, ale z uzyskanych przeze mnie informacji wynikało, że głównie ćpają, imprezują i uprawiają seks.

Moja pomoc Janice nie wypalała w ogóle. Jedyne na co mogłem liczyć to chwila zainteresowania, gdy jestem obok niej.

Próbowałem spotykać się z kimś innym, ale nie mogłem. Po prostu nic już nie smakowało tak jak życie przy Jan. Może to żałosne, ale musiałem stracić ją przez swoją głupotę po raz kolejny, żeby zrozumieć jak bardzo jej potrzebuję. Byłem ciekaw ile razy zatoczyłoby to wszystko koło, gdybym był może bardziej stanowczy, a ona mniej uparta.

Jestem przekonany, że gdyby nie wróciła wtedy pijana do pokoju nie byłaby tak stanowcza, z kolei ja… Gdybym był bez winy wciąż byłbym przy niej.

Leżałem teraz na narożnej kanapie z psem Grimmy’ego na kolanach.

- Pojedź tam – zaproponował. – Gdyby to była miłość mojego życia? Nie wahałbym się ani chwili.

- Nick, myśl poważnie. Harry nie może od tak sobie tam jechać. Gdyby nie było Jesse’ego? Okej. Ale co?! Tak po prostu wparuje im do sypialni? Co powie?! Musi mieć jakiś powód, żeby tam pojechać i musi na nią po prostu wpaść.

Będąc pewien, że sunia Nicka o imieniu Pig, nie spadnie nakryłem twarz poduszką.

- To wszystko jest takie popieprzone… - powiedziałem.

- Najbardziej martwi mnie jej czarny PR i to, że wytwórnia tego nie prostuje – stwierdził Grimmy.

- Po tym jak zwolnili Ellę nie zdziwiłoby mnie, gdyby to dodatkowo podgrzewali – przyznałem.

- Wszyscy porównują ją do Amy Winehouse – zauważyła Alexa. – To co Harry mówi może mieć sens. Ma mocny soulowo-jazzowy głos i wyjątkowy styl, który wiele dziewczyn chce naśladować. Dobrze, że chociaż ma wokół siebie trochę ludzi, którym na niej zależy.

- Jest masa ludzi, którym na niej zależy, ale nikt ich do niej nie dopuszcza. Jest odizolowana – jęknąłem.

- Skąd to wiesz?!

- Jednak jestem wciąż w Modest!. Boję się, że czekamy tylko na tragedię i mam nadzieję, że po tej tragedii jeszcze ją zobaczę. – Podciągnąłem kolana pod brodę, schowałem twarz i zacząłem płakać. Tak bardzo się o nią bałem, a z każdym dniem stawałem się coraz bardziej bezsilny. – Wiecie co jest najgorsze? – spytałem ich retorycznie. – Fakt, że to moja wina.

- Harry, nie możesz tak mówić.

- Ale tak jest. – Wytarłem dłonią oczy. – Gdybym nie dał się wtedy sprowokować Mirandzie, wciąż bylibyśmy razem. Ale musiałem zachować się jak głupi szczeniak.

***

Przyjechałem do Los Angeles pod pretekstem spotkania się z Jeffem.

Udałem się na śniadanie do naszej kawiarni z nadzieją, że tam ją spotkam. Często tu bywaliśmy.

Nie pomyliłem się. Siedziała sama przy stoliku ze skórzanym notatnikiem. Koniuszek długopisu trzymała w ustach i lekko go ssała.

- Mogę? – spytałem podchodząc i łapiąc za oparcie fotela naprzeciwko niej.

Podniosła szybko głowę, lekko przerażona.

- T…tak… - odpowiedziała ledwo słyszalnie.

- Coś się dzieje? – usłyszałem gruby głos. Jakiś mężczyzna podszedł do naszego stolika.

- Nie, wszystko okej – powiedziała. Mężczyzna odszedł, ale nie był zbyt przekonany.

- Kto to?!

- Ochroniarz.

- Chroni Cię przede mną?

- Przed wszystkim – odpowiedziała z westchnieniem i wiedziałem, że mówi dosłownie.

- Masz ochotę gdzieś się ze mną dzisiaj wieczorem przejść? – spytałem.

Popatrzyła mi w oczy. Wyglądała jakby się bała.

- Nie wiem czy to dobry pomysł…

- Wiem, że spotykasz się z Jesse’em. Nie proponuję randki. Tylko spotkanie.

- Jeśli ktokolwiek nas zobaczy… - pokręciła głową.

- To zapraszam Cię do mnie. Poproszę kierowcę, żeby po Ciebie podjechał, wjedzie bezpośrednio na posesję, wypijemy kawę, napijemy się wina, czy zjemy kolację… Co bardziej Ci odpowiada i jeśli będziesz chciała wrócić to będziesz odwieziona tam gdzie będziesz chciała.

- Nie o to chodzi… Harry… To zły pomysł…

- Będziesz  to wszystko prowadzić. Chcę tylko spędzić z Tobą trochę czasu.

- Dlaczego?

- Ponieważ mi na Tobie zależy.

***

To tyle!

Liczę na wasze opinie.

I dziękuję za jeden komentarz, ale z sercem i długości pięciu. Było mi niezwykle miło.