Rozdział XXI

Wprowadziłem ją do pokoju hotelowego. Jej duża walizka poszła do autobusu. Rozejrzała się po pomieszczeniu.

- Jak widzisz, zwykły pokój – zaśmiałem się cicho, siadając na łóżku.

- Co? – udała, że nie wie o co chodzi.

- Nie lokują nas w lepszych pokojach niż was. Standard to trzy, czy cztery gwiazdki.

- Nie wmówisz mi, że zawsze – powiedziała, siadając obok mnie. Dźgnęła mnie z uśmiechem w udo.

- Zdarza się jak gdzieś musimy zostać dłużej ze względu na inne zobowiązania, ale na koncerty raczej to jest standard.

- Zawsze jesteście lokowani w innych hotelach?

- Często. Teraz jest trochę prościej. Bo jest odrobinę mniejsza ekipa, można nas lokować w dwóch hotelach, a nie trzech.

- Kto jest z nami?

- Tu? Wydaje mi się, że Liam, Lou, Lottie, Caroline, Andy, który będzie się nami opiekował, Stan, który opiekuje się Liamem i Paul.

- Lou? – dopytała z przerażeniem w oczach.

- Teasdale.

- Okej. – Ulżyło jej.

Rozbawiła mnie.

- Reszta ekipy jest w drugim hotelu. Z racji tego, że Mark, czyli ochroniarz Nialla jest odpowiedzialny za ochronę całej naszej ekipy to zawsze są tam gdzie on razem z dźwiękowcami, montażystami, kamerzystami, kierowcami, Sarah z cateringiem, choreografem i nauczycielką śpiewu i wszystkimi, którzy są potrzebni, żeby cała machina działała.

Pociągnąłem ją za ramię i gdy już leżała obok mnie podparłem się na łokciu, żebyśmy mogli się widzieć.

- Jak się czujesz? – spytałem jej.

- Co? – zaskoczyłem ją. Uśmiechnęła się w odpowiedzi.

- Po prostu ostatnio tak sobie pomyślałem, że nigdy nie odpowiedziałaś mi co czujesz.

- Czuje w związku z czym? – zmarszczyła brwi. Dotknąłem jej brzucha, żeby trochę ją zdekoncentrować.

- Wszystkim. Opowiadałaś mi o dzieciństwie, o muzyce, historie ze swojego życia, ale nigdy nie mówiłaś co czujesz. Na przykład
teraz… - uważnie mierzyłem ją wzrokiem. Nie chciałem, żeby cokolwiek mi umknęło.

- Zdziwienie? – wykręciła się, a ja przygryzłem wargę. Nie byłem zadowolony z jej odpowiedzi i ona dobrze to wiedziała.

- Wiesz, że nie o to mi chodzi. Jest ci ciężko i chcę się dowiedzieć dlaczego. Chcę ci pomóc.

- Nie możesz mi pomóc, Harry – powiedziała cicho. Obawiałem się, że usłyszę właśnie to.

- Chcę spróbować. Pozwól mi.

Pokręciła głową.

- Dlaczego?

- Nie chcę dawać Ci więcej zmartwień. Nie spodoba Ci się to.

- Nie podoba mi się to, że się przede mną chowasz. – Słysząc to ode mnie nerwowo oblizała usta.

- Muszę się do tego przyzwyczaić.

- Do czego?

- Uważają, że biorę różnego typu używki, że Cię niszczę, zdradzam, nie zasługuję na kogoś takiego. Że nie jestem wystarczająco ładna i stać Cię na więcej. Że wydaję Twoje ciężko zarobione pieniądze i żeruję. Że załatwiłeś mi kontrakt i gdyby nie Ty to byłabym nikim – wyrzuciła z siebie.

Przerażało mnie to, że mówiąc to patrzyła mi prosto w oczy i lekko się uśmiechała.

- Dlaczego się uśmiechasz? – spytałem zupełnie wprost nie mogąc tego zrozumieć. Odrobinę wyglądało to tak, jakby to że boli sprawiało jej przyjemność.

Pokręciła głową, a z jej oczu zaczęły płynąć łzy.

- Nie chciałam się rozpłakać… - powiedziała mocno mnie do siebie tuląc. Pocieszałem ją lekko kołysząc. Zawsze mnie to uspokajało. Miałem nadzieję, że zadziała też na nią. Uśmiech był olbrzymią bronią i miał wielką siłę. Dla niej był maską. Oderwaniem tego co na zewnątrz dla wszystkich od rozbicia i smutku, który czuje w środku.

- Przepraszam Harry. Za dużo płaczę – powiedziała, gdy nieco ją uspokoiłem. Trzymałem ją wciąż w ramionach. Dłonią starłem łzy z jej policzka. Nic to nie dało, więc osuszyłem jej twarz brzegiem koszulki. Oponowała, ale pokręciłem głową, żeby zabrała swoją rękę.

- Nie przepraszaj. Nie ma nic złego w tym, żeby czuć. Nawet jeśli nie jest to pozytywne uczucie.

- Ale nigdy nie chciałam Cię tym obarczać. Tobie też jest ciężko.

- Potrzebowałem dużo czasu, żeby się wyłączyć. Ty też go potrzebujesz. Nie ma w tym nic złego. Jeśli to Ci pomoże możemy już teraz zaimprowizować i zakończyć to co jest między nami. To trochę Cię odciąży.

- Nie… - jęknęła.

- Dlaczego? – spytałem. Chwilę się wahała. Spojrzała na ułamek sekundy na moje usta.

- Bo tak bardzo nie chcę być sama – przyznała łamiącym się głosem. Po raz pierwszy od kiedy się znamy tak bardzo się odsłoniła. Widziałem teraz jak bardzo to co dzieje się wokół niej ją przeraża. Bała się i czuła się w tym wszystkim sama.

Była zupełnie bezbronna. Dopiero teraz zauważyłem, że nie jest wiecznie uśmiechniętą i niewinną dziewczyną, za którą wszyscy ją biorą. Za którą ja ją brałem. Kłębiło się w niej tak dużo emocji, że nie potrafiłem ich nazwać. Chciałem ściągnąć z niej ten ciężar. Pisała piękne, bardzo emocjonalne piosenki. Musiałem przesłuchać je jeszcze raz i lepiej ją poznać od tej strony. Tym razem to ja spojrzałem na jej usta. Widząc to, lekko je rozchyliła, a ja niewiele myśląc musnąłem je swoimi. Gdy tylko oddała pocałunek przyciągnąłem jej ciało bliżej siebie. Napierałem na nią i nie było to ani trochę fair z mojej strony, ale nie byłem w stanie tego powstrzymać.

Jedna z moich dłoni zjechała do jej biodra, żeby docisnąć ją mocniej do swojego krocza. Poczułem jak wygina się, wypychając biodra w moim kierunku, więc zacząłem przenosić rękę na jej tyłek. Zadrżała pod wpływem mojego dotyku. W tym momencie do pokoju z impetem otworzyły się drzwi. Jak oparzony oderwałem się od Janice i zobaczyłem Nialla z Lottie.

- Co tu robisz? – spytałem go.

- Fajne powitanie. Stęskniłem się za Tobą, Idioto – powiedział do mnie. – No a za Janice to w ogóle lepiej nie mówić – wyjaśnił. – No i dla pewności przyciągnąłem Lottie, żeby jej najukochańszy brat na świecie nie zaraził jej swoją niechęcią.

Widziałem jak Lottie przewraca oczami z uśmiechem.

-Ale chyba przybyliśmy nie w porę – dodał z głupim uśmieszkiem. – Macie pięć minut będziemy czekać na dole. Mark chce porozmawiać z Janice.

- Okej – zgodziłem się.

Niall zamknął za sobą drzwi ciągnąc Lottie za sobą. Wiem, że była ciekawa Janice. Lubiła to jak się maluje, ubiera i czesze. Wiedziałem, że będą to rozmowy na wiele godzin.

Spojrzałem na Janice, która poprawiała włosy i próbowała doprowadzić się do porządku.

- Przepraszam… - powiedziałem lekko zmieszany, że pozwoliłem sobie na tak dużo.

- Nic się nie stało. – odpowiedziała cicho. Widziałem, że znów założyła maskę. Nieznacznie się uśmiechnęła. – Pocałunek współczucia, co? – wstała i podeszła do lustra.

- Słucham? – tym razem to ona zbiła mnie z tropu.

- Wiem, że Ci się nie podobam – powiedziała cicho, jak gdyby nigdy nic, poprawiając makijaż. – Zbyt wiele razy powiedziałeś, że nie jestem w twoim typie.

- Co?

- Słyszałam to z różnych źródeł – przyznała. – Tak na marginesie, powinieneś był być bardziej dyskretny.

- Tak na marginesie, to że nie jesteś w typie dziewczyn, z którymi do tej pory się spotykałem nie znaczy, że mi się nie podobasz – wyjaśniłem.

- Ach, okej – zaśmiała się. Ale nie było to złośliwe. Naprawdę tak myślała.

- Wybrałem cię – przyznałem cicho drapiąc się po głowie. Odwróciła się zdezorientowana. Zmieszałem się. Nie musiała o tym wiedzieć.

- Słucham? – tym razem ona przejęła pałeczkę powtarzając moją wypowiedź sprzed minuty.

- Miałem do wyboru kilka dziewczyn. – Nie chciałem jej o tym nigdy mówić, ale chciałem ją też dowartościować. Nieświadomie zrobiłem chyba jeszcze gorzej niż było.

- Kilka dziewczyn?!

- Tak.

- Jakich? – spytała.

Wiedziałem, że tak będzie. Dlaczego w ogóle zaczynałem?!

- Poczujesz się lepiej jak Ci powiem? – westchnąłem.

Nie odpowiedziała, ale widząc wyraz jej twarzy w lustrze byłem pewien, że tak.

- No dobrze – westchnąłem. – Diana Vickers, – zacząłem – Dakota Fanning, – widziałem jak zmienia się jej wyraz twarzy. Nie spodziewała się tego – Lily Collins, a teraz idąc po modelkach… Bo na to przecież czekasz – przewróciła oczami – Suki Waterhouse, Emily Didonato, Martha Hunt, Sara Sampaio i… - tu się na chwilę
zawahałem. – Hailey. – Wiedziałem, że jej się to nie spodoba.

- Hailey?! – odwróciła się w moim kierunku. Położyła dłonie na biodrach. – Czemu w takim razie jej nie wybrałeś?! – spytała.

- Może w rzeczywistości widziałem, że nam nie wyjdzie – przyznałem. Widziałem dezaprobatę w jej oczach. Podeszła do mnie. Wyciągnąłem w jej kierunku rękę.

- Jesteś bardziej pokręcony i niezrozumiały niż jakakolwiek znana mi kobieta – powiedziała patrząc mi prosto w oczy, po czym przyjęła moją dłoń, żeby spleść razem nasze palce. Wyszliśmy z pokoju i ruszyliśmy prosto do kawiarni w hallu, w którym czekali na nas Mark, Niall i Lottie.

Usiedliśmy przy stoliku.

- Zamówiliśmy wam coś do picia – poinformowała nas Lottie. – Mam nadzieję, że lubisz Caramel Macchiato z lodem? – spytała jej.

- Uwielbiam! – przyznała Janice. Widząc minę Lottie wiedziałem, ze jej dobre kontakty z Louisem były tylko kwestią czasu.

Ja dostałem standardowo Cafe Latte. Podziękowałem jej skinieniem głowy.

- Będę mogła Cię później porwać? – spytała Lottie.

- Jasne! – zgodziła się Jan.

- No dobra! – przerwał im Mark. – Janice. Potrzebuję od ciebie kilku informacji. Musimy zapewnić Ci ochronę taką jak chłopakom.

- Bez przesady… - jęknęła.

- No dobra, może trochę przesadziłem. Na pewno potrzebujesz osobnej ochrony podczas transportów z chłopakami. Jeśli będziesz wychodziła np. z Lottie, Sophie czy Lou będzie z wami standardowo jedna osoba, która możesz być spokojna, będzie dyskretna.

Skinęłam głową. Nie chciałam tego, ale wiedziałam, że będzie to konieczne.

- Muszę Ci kogoś przydzielić i chciałem zadać kilka pytań, które pomogą nam dobrać dla ciebie jak najlepszą osobę.

***

- Widzę, że jednak coś się kręci – zaśmiał się Niall, gdy Lottie i Jan nas opuściły. Przewróciłem oczami.

- Chwila słabości – zaśmiałem się.

- Tak to nazywasz…

- Serio. – Uciąłem rozmowę. – Mark, proszę znajdź kogoś, kto jej dobrze przypilnuje. Boję się, że ktoś może chcieć coś jej zrobić.

- Oczywiście. To moje zadanie. Możesz spać spokojnie zapewnię jej najlepszą możliwą ochronę.

***

Janice weszła do pokoju. Miała dość mocny makijaż i warkocze.

Była uśmiechnięta. Szczerze uśmiechnięta. Mimowolnie sam się uśmiechnąłem.

- Co się stało? – spytałem.

- Byłam u Lottie i Lou – wyjaśniła.

- Wyżyły się na Tobie?

- Nie nazwałabym tego tak. Ale było bardzo miło.

- Widziałem, że już wstawiły zdjęcia na instagrama i Tumblr’a.

- Ja też – zawstydziła się.

- Idziemy spać? – spytałem.

- Tak, tylko się domyję – powiedziała cicho, wchodząc do łazienki.

Gdy przyszła na brzegu łóżka siedział ze mną Liam.

- Hej, chciałem się z wami przywitać – powiedział do niej.

Wstał i pocałował ją w policzek.

Była lekko zdezorientowana, ale wiedziałem, że jest jej bardzo miło.

- Jak na razie wrażenia? – spytał jej.

- Dobrze. Tak myślę. Widziałam już Nialla, poznałam Lottie i Lou, Mark szuka dla mnie odpowiedniej osoby do ochrony. – Streściła w jednym zdaniu.

- Jestem ciekaw co powiesz jutro. – Serdecznie się uśmiechnął. Odpowiedziała tym samym. – Dobra! Już wam nie przeszkadzam, idę spać. Do jutra – dodał i wyszedł z pokoju.

Pociągnąłem ją do siebie i położyłem na łóżku.

- Byłaś kiedyś na naszym koncercie? – spytałem jakby nigdy nic.

- Tak. Kiedyś.

- Przed czy po odejściu Zayna?

- Po.

- Podobało ci się?

- Tak. Tylko nie do końca rozumiem ideę numerowania płyty. W sensie robienia sektorów, rzędów, ustawiania krzeseł.

- Jak na koncercie jest dużo ludzi to mniejsza szansa, że ktoś zemdleje, albo że kogoś zmiażdżą.

- No dobra. Coś w tym jest, ale nie mogłam stać wtedy przy barierkach i prawie nic nie widziałam.

- Skąd wiesz, że byś stała?

- Jestem zdolna. Stawiam sto funtów – zaśmiała się.

- Jestem ciekaw twojej opinii jutro.

- Zagracie Happily? – spytała nieśmiało.

- Co?

- To moja ulubiona piosenka. Razem z Little Black Dress i Stockholm Syndrome.

- Nie wiem czy uda się jutro, ale postaram się coś z tym zrobić.

Pocałowałem ją w czoło i zgasiłem światło.

- Dziękuję, Harry – powiedziała cicho. Wiedziałam, że nie chodzi tylko o piosenkę.

- Gdybyś czegokolwiek potrzebowała, jestem przy Tobie.

***

- Ooo… Już szykowałem komentarze, które mógłbym na niej
wykorzystać – powiedział Louis, gdy przyjechaliśmy z Liamem na soundcheck.

Nie chciałem jej budzić i poprosiłem Andy’ego, żeby zabrał ją razem z Lou, Lottie i Caroline, które przyjadą za godzinę.

- Ona nic złego nie zrobiła – przypomniałem mu.

- Zła odpowiedź.

- Jest miła. – Stanął za nią Niall, wzruszając ramionami.

- Na pewno fałszywie miła. Czeka tylko na właściwy moment.

Spojrzałem na niego nie komentując tej wypowiedzi. Nie chciało mi się w to bawić.

- Jest ładna – Zauważył Liam. – Wczoraj widziałem ją bez
makijażu. – wyjaśnił Niallowi i Lou, który udawał, że ma to gdzieś.

- Liam, Niall! – usłyszeliśmy Paula. – Potrzebujemy was na chwilę.

Zostałem sam z Louisem.

- Jesteś zazdrosny? – spytałem go.

- Zazdrosny?! – fuknął.

- O to, że spędzam z nią tyle czasu i że się lubimy.

- Nie, Harry. Po prostu boję się, że ucierpisz.

- Nie ucierpię.

- Mówiłem Ci, że takie dziewczyny to kłopoty. Manipuluje Tobą. Zrobisz wszystko o co cię poprosi.

- Nie znasz jej.

- Ale dużo o niej słyszałem i to co słyszałem potwierdza wszystko co myślałem.

- Niby co słyszałeś?! – oburzyłem się. Nie miał o niej pojęcia.

- Że ćpa i że robią co mogą, żeby to zatuszować. Że strasznie dużo pije. Że sypia z przypadkowymi gośćmi.

- Nie Louis. Nie ćpa. Pali zioło ze znajomymi, ale chyba nie jesteś lepszy w tej kwestii co? Pije nie więcej niż ja. Od kiedy się poznaliśmy sypiała tylko z Jesse’em – sprostowałem.

- Skąd niby wiesz?!

- Bo spędzam z nią w zasadzie każdą pierdoloną chwilę. – Uniosłem się.

Wziąłem głęboki oddech i złapałem go za rękę. Wiedziałem, że to podziała. Zawsze działało. Miałem teraz jego wyłączną uwagę.

- Daj jej szansę, Lou. Proszę. Tylko spróbuj.

- Boję się o Ciebie.

-Nie masz powodu. Lottie ją od razu polubiła.

- Lottie?! – zmarszczył brwi czując się chyba trochę zdradzony.

- Ona naprawdę jest dobrą dziewczyną. Wydaje mi się, że jesteście do siebie podobni – stwierdziłem.

- Nie. – pokręcił głową.

- Daj jej po prostu szansę. Masz być miły.

- Nie chcę być miły.

- Louis! – upomniałem go. – Proszę Cię tylko o to, żebyś dał jej szansę. Liam dał.

- Nie jestem jak Liam.

- Proszę. – Znów go dotknąłem.

Spojrzał najpierw na moją dłoń, potem mi w oczy. Nie był zadowolony. Zacisnął usta w cienką linię.

- Dobra! – zgodził się, choć wiedziałem, że nie będzie łatwo.

***

Bardzo dziękuję za ostatnie komentarze :*

Liczę na opinie :)

Miłej reszty dnia!