Rozdział XVII

Hej, dodaję nowy rozdział, mam nadzieję, że będzie się podobał :)

Dziękuję za komentarze i zapraszam do czytania!

Ach! No i jeśli ktoś chciałby dostawać informacje o nowych rozdziałach lub chciałby po prostu się ze mną skontaktować to po prawej stronie jest możliwość napisania do mnie wiadomości :D

***

Harry delikatnie obmywał moje ramiona myjką. Siedziałam skulona, a on nie miał nic przeciwko temu. Chciał, żebym w miarę możliwości się zrelaksowała i rozluźniła pod wpływem wody i jego dotyku. 

Zostawił mnie w wannie na chwilę samą. Szybko umyłam wtedy strategiczne miejsca i wróciłam do poprzedniej pozycji. Podciągnęłam kolana pod brodę i objęłam je ramionami. Wrócił, gdy woda była już niemal zimna.

- Gotowa stawić czoło światu? – spytał. Podniosłam głowę i spojrzałam na niego. Uśmiechał się, ale widziałam po nim, że jest mocno zdenerwowany tym co zaszło i wciąż tu jest tylko ze względu na mnie. W innym przypadku Jesse nie miałby tak łatwo i mimo tego, że to blondyn nad nim góruje wzrostem, to Harry nie miałby zbyt dużych problemów, żeby go uszkodzić.

Zawsze wielkie wrażenie na mnie robiło to jak ceni kobiety i Niall niejednokrotnie opowiadał mi o tym, że podobno nawet podczas tych jednorazowych przygód pozwalał poczuć się dziewczynie jak królowa.

To pewnie było spowodowane tym, że wychowały go dwie najważniejsze dla niego kobiety - Anne i Gemma. Dla niego ktoś kto nas krzywdził przestawał istnieć. Był dla niego nikim i wiem, że tak też patrzył teraz na Jesse’ego.

Przygryzłam wargę.

- To jak? – spytał ponownie, rozkładając ręcznik.

Zorientowałam się, że od jakiejś minuty się na niego gapię.

Pokiwałam głową i wstałam, żeby mógł go wokół mnie owinąć. Pomógł mi wyjść z wanny na dywanik.

- Położyłem tu coś do ubrania – powiedział wskazując blat przy umywalce, wychodząc ponownie z łazienki. – Będę czekał w pokoju – dodał, zamykając za sobą drzwi.

Wytarłam się i spojrzałam na siebie w lustrze.

Miałam cienie pod zaczerwienionymi od płaczu oczami.

Westchnęłam i zaczęłam rozczesywać włosy.

Spojrzałam na to co mi przyniósł. Bokserki i jego koszulka. Znów westchnęłam, wciągnęłam to na siebie i wyszłam.

Siedział po turecku na swoim łóżku.

- Zrobiłem Ci herbatę – powiedział wskazując na stolik nocny. – Ładuj się tu. – Wskazał miejsce obok siebie.

Niepewnie wdrapałam się na jego łóżko.

Podał mi kubek. Earl Gray. Idealnie.

- Już odrobinę lepiej? – spytał mnie. Pociągnęłam łyk mocnej herbaty z łyżeczką cukru. Taką jaką lubię najbardziej. – Tak. Teraz tak.

- Jaki masz plan działania?

- Muszę pojechać do niego i z nim to wyjaśnić.

- Nie puszczę cię samej.

- Na pewno pojechał do mamy. Przy niej nic mi nie zrobi.

- Ja też nie wiedziałem, że to zrobił. Gdybym tylko mógł temu zapobiec. – Pokręcił głową. – I pomyśleć, że byłem tak blisko.

- Harry, spokojnie. Wszystko okej – powiedziałam cicho dotykając jego ramienia, żeby choć trochę go rozładować.

Westchnął.

- Nic już nie zmienisz. Po prostu powinien wiedzieć, czym to wszystko dla mnie było i sprostować kilka rzeczy.

- Powiesz mu?

- Nie wprost.

- Może powinnaś.

- Nie. Jeśli mu to powiem, to wszyscy będą o tym wiedzieć.

- Czemu?

- Bo jest zły i zraniony. Potrafi być wtedy okrutny.

- Widziałem – odpowiedział, patrząc mi intensywnie w oczy.

Spuściłam wzrok.

Dotknął mojego policzka.

- To nie jest normalne. Ja bym nigdy do czegoś takiego nie dopuścił. 

- Wiem, Harry.

Zabrał mi kubek i mocno mnie przytulił.

- Jesteś pewna, że chcesz do niego jechać? – spytał kładąc nas wzdłuż łóżka.

- Tak.

- Mogę cię odwieźć?

- Nie ma takiej opcji.

- Chcesz samochód?

- Tak – odpowiedziałam. Podnosząc się.

- Chcesz spać dzisiaj ze mną? – spytał, gdy szłam do swojego pokoju.

Skinęłam nieśmiało głową w myślach dziękując, że wyszedł z inicjatywą.

Związałam włosy, ubrałam zwykły top i dziurawe jeansy. Z szafy wyciągnęłam stare czarne Vansy.

Zeszłam na dół. Harry czekał na mnie z dokumentami i kluczykami.

- Daj znać jak dojedziesz i jak będziesz wracać, dobrze? – poprosił.

- Nie zamierzasz chyba mnie śledzić?! – zmarszczyłam brwi.

- Nie. – Lekko go rozbawiłam. – Chociaż miałbym na to ochotę. Po prostu będę się martwił. Informuj mnie na bieżąco.

- Dobrze – zgodziłam się. Pocałował mnie w czoło i poszedł do garażu. Pomógł mi wsiąść za kierownicę Range Rovera.

- Naprawdę będę się niecierpliwił. Jeśli za godzinę nie dasz znaku życia, pojadę do ciebie – powiedział.

- Okej. Dam znać jak tylko wjadę do Thousand Oaks – obiecałam. Zamknął drzwi, a ja otworzyłam wjazd.

Całą drogę przebyłam w ciszy.  Nie chciałam się rozpraszać. Bałam się, ale musiałam stawić temu czoła.

Zapukałam do całkiem dobrze znanych mi drzwi.

- Dzień dobry – powiedziałam do kobiety w średnim wieku. – Jest Jesse? – spytałam jej.

- Nie ma teraz czasu.

- Proszę, bardzo mi zależy na tym, żeby z nim porozmawiać.

- Myślę, że on tego nie chce.

- Wiem, że przyjechał do Pani. Zawsze to robi, gdy jest zły. Myślę, że muszę mu kilka rzeczy wyjaśnić.

- Wie już dużo. Nie powinnaś wrócić do…

- Nie może mnie Pani osądzać, bo nie ma Pani o mnie pojęcia. Chciałabym z nim porozmawiać. Bardzo mi na tym zależy. To nie zajmie dużo czasu – naciskałam, co nie było dla mnie naturalne.

- Dobrze – zgodziła się w końcu, jednak czułam, że jest niepewna.

Otworzyła szerzej drzwi, a ja automatycznie poszłam do niego do pokoju. Otworzyłam drzwi bez pukania. Leżał na łóżku plecami do drzwi.

- Mamo, mówiłem że chcę być sam – upomniał.

- Jesse… - szepnęłam.

Odwrócił się.

- Janice?! Idź! Nie chcę cię więcej oglądać.

- Pozwól mi ze sobą porozmawiać!

- O czym, na Boga, chcesz rozmawiać. Wyparłaś się mnie! Powiedziałaś, że nic między nami nie ma.

- Nie powiedziałam tak.

- Mówiłaś, że nie skłamiesz…

- Do cholery jasnej! Nie skłamałam! – podniosłam głos. – Rozumiesz teraz?!

- To nie możliwe… Bo to by znaczyło, że nigdy z nim…

Nie odpowiedziałam.

- Ale skoro tak… Przecież jesteście razem prawie rok, tak?

- To bardzo skomplikowane. Mówiłam Ci…

- Jest gejem?

-Nie jest gejem. Nie chcę teraz mówić o nim. Chciałam Ci powiedzieć, że Cię nie oszukałam.

- Janice… - chciał mnie dotknąć.

- Nie – powiedziałam robiąc krok w tył. – Chciałeś mnie dzisiaj zranić i nie chcę, żebyś mnie dotykał.

- To po co przyjechałaś?! Żeby powiedzieć, że spieprzyłem i że wybrałabyś mnie, ale jednak wybierzesz jego, bo chciałem Ci zrobić krzywdę? Nie chciałem Cię skrzywdzić. Chcesz się trochę nade mną w zamian poznęcać psychicznie?

- Nie jest to moją intencją. Wiem, że nie chciałeś mnie skrzywdzić. Chciałeś mnie ukarać. Udało Ci się. Chciałam tylko odpowiedzieć na Twój zarzut i wyjaśnić to, co między nami było.

- Było ale się skończyło – dopowiedział.

- Jesse proszę! Przejechałam tu specjalnie pieprzone 40 mil, więc należy mi się choć odrobina uwagi! – znów podniosłam głos.

Zaskoczyłam go, bo z zainteresowaniem odwrócił się w moją stronę.

- Tak? Słucham.

- To nie jest tak jak myślisz. To co między nami przez te dwa miesiące działało…

- Byłem jedyny? – spytał przerywając mi.

- Tak.

- Przez cały ten czas?! – niedowierzał.

- Tak.

- To popieprzone.

- Wiem. Zależy mi na Tobie Jesse – powiedziałam cicho.

- Zostaw go i bądźmy razem.

- Nie zrobię tego.

- Czemu?! Nie możesz, tak? Stara śpiewka.

- Myślałam o tym. Ale doszłam do wniosku, że chcesz mnie tylko dla tego, że nie możesz mnie mieć.

- O czym ty mówisz?!

- Tak jest. Zawsze tego szukasz. Gdybym zerwała kontakt z Harry’m nie byłabym dla Ciebie wystarczająco interesująca.

- Wszystkie to robicie… Chcecie mnie zniszczyć…

- Nie. Po prostu instynktownie szukasz dziewczyn, które Cię kiedyś zranią. Powinieneś spojrzeć bliżej siebie. Widzę taką, która pragnie twojej uwagi.

- Niby kto?!

- Jest zawsze przy Tobie i bardzo o Ciebie zabiega. Byłbyś z nią szczęśliwy.

- Że niby Nicole? Przecież jest przyjaciółką.

- Ty tak na to patrzysz.

- A skąd wiesz czego niby ciągle szukam?!

- Bo sama tak robię – przyznałam cicho.

- Więc to koniec? Odchodzisz? – spytał mnie.

- Tak – odpowiedziałam.

- To się musiało skończyć po trasie, prawda?

- Było to prawdopodobne.

- Zawsze o tym w taki sposób myślałaś? Że to tylko na dwa miesiące?

- Nie Jesse. Nie myślałam w ten sposób. Po prostu nie chciałam wybiegać w przyszłość.

- Możemy to zrobić po raz ostatni?

- Nie.

- Będę delikatny. Nienawidzę tego, że tak Cię zostawiłem wtedy.

Dotknął mojego policzka. Zadrżałam, ale nie odsunęłam się.

Bardzo delikatnie mnie pocałował.

Gdy się oderwałam oparłam o siebie nasze czoła, a on dotknął mojej piersi. Wyczuł, że to dla mnie za dużo i że nie powinien iść dalej.

- Będę Cię pamiętał – powiedział nagle, odsuwając się ode mnie.

- Dużo wspomnień.

- Raczej dobrych – zgodził się. – Bądź jutro na naszym koncercie, okej? – poprosił.

Pokiwałam głową. 

– Ciężko mi uwierzyć, że to nasze ostatnie prawdziwe spotkanie – powiedział. – Myślę, że Cię kocham…

- Nie kochasz mnie, Jesse. Za mało czasu minęło, żebyś mógł to wiedzieć. Pamiętaj co powiedziałam. Zależy mi na Tobie i chcę żebyś był szczęśliwy.

Pokręcił głową, ale naprawę tego dla niego chciałam.

- Żegnaj, Jesse... – powiedziałam ledwo słyszalnie i pocałowałam go w czoło.

- Nie chcesz zostać do jutra? Możemy jutro rano razem pojechać.

- To zły pomysł.

- Mogę spać na kanapie.

- Nie, Jesse. Wracam do Los Angeles.

- Jest tu z Tobą?

- Nie. Nie mogłabym tego zrobić. – Skrzywiłam się na myśl o tym, że mógł w ogóle wyjść z takiego założenia.

Pokiwał głową.

- Masz rację idź już… - powiedział nagle przygryzając wargę.

Wyszłam z pokoju zamykając za sobą drzwi i usłyszałam jego płacz. Moje serce rozerwało się na miliony kawałków, ale nie mogłam wrócić.

Zeszłam na dół.

- Ja już idę – poinformowałam kobietę w kuchni.

- Zostań na chwilę – poprosiła widząc jak blisko wybuchu histerii jestem.

- Nie powinnam. – Spojrzałam na górę.

- Rozumiem – pokiwała głową. – Wyjaśniliście sobie wszystko?

- Chyba tak.

- On Cię naprawdę lubi. Ciężko mu z tym co zrobił.

- Pani o tym wie?

- Tak, był na siebie wściekły. Rozumiem, że nie dałaś mu drugiej szansy…

- Myślę, że dobrze zrobiłam kończąc to. Powinien znaleźć sobie kogoś, kto będzie dla niego bardziej odpowiedni…

- Jesse myślał, że w końcu taką osobę spotkał… Ale mówiłam mu, że to nie takie proste.

- Proszę… Nie chcę, żeby Pani mnie oce…

- Wiem, Kochanie. Znam show business lepiej niż Ci się zdaje. Nie jesteś z tym całym Harrym, prawda? To jakiś rodzaj umowy, prawda?

Nic nie odpowiedziałam. Zaskoczyła mnie.

- Wezmę to za odpowiedź twierdzącą.

- Proszę nikomu nie mówić… Nikt nie może się o tym dowiedzieć.

- Spokojnie. Wiem to od dawna. Nie wierzę tylko, że on tego nie zauważył… Opowiadał mi o wielu rzeczach, które robiliście i naprawdę próbowałaś mu to pokazać. Może faktycznie nie byliście sobie pisani. Dawałaś mu wiele znaków, szczególnie w tym wywiadzie. On to odebrał zupełnie odwrotnie.

- On nie chciał tego zauważyć. Wolał myśleć, że jestem z Harrym, bo było to dla niego bardziej ekscytujące.

Pokiwała ze zrozumieniem głową. Znała swojego syna od podszewki i wiedziała, że to wielce prawdopodobne.

- Do widzenia – powiedziałam i opuściłam ten dom po raz ostatni. Wsiadłam do samochodu Harry’ego. Zadzwoniłam, że już wracam. Odjechałam kawałek, zatrzymałam się na poboczu i zaczęłam spuszczać z siebie wszystkie emocje, które się we mnie nagromadziły przez te wszystkie minuty spędzone tam, wylewając je z moich oczu.

Ktoś zapukał w szybę pasażera. Przestraszyłam się i szybko upewniłam się, że wszystkie drzwi są zamknięte. 

Przetarłam oczy i zobaczyłam postać w czarnym kapturze. Ściągnął go. To Zeeko.

Otworzyłam drzwi.

Wszedł do środka.

- Łoł… Lubię takie samochody – powiedział.

- Ja też. – nieznacznie się uśmiechnęłam. – W końcu widzę co się dzieje na jezdni – zażartowałam.

- Spokojnie. Poradzę sobie z nim – powiedział, żeby trochę mnie uspokoić.

- Jesteś zajebistym przyjacielem… - stwierdziłam.

- Potrzebuje mnie. – Podał mi paczkę chusteczek. Zaczęłam wycierać łzy.

- To niesamowite, że nie widzi ilu ludzi ma wokół siebie.

- Mówisz też o Nicole?

- Tak.

- On musi zawsze żyć na krawędzi.

- Zauważyłam. Wiedziałeś, że tak to się skończy, prawda? – spytałam go.

- Mniej więcej. Raczej dawałem wam miesiąc albo dzień po ostatnim koncercie, więc trochę się pomyliłem.

- Zależy mi na nim.

- Wiem. Widzę to – powiedział cicho, patrząc na mnie. – Dobrze zrobiłaś.

- Nie jesteś zły, że go zraniłam, czy coś? – zaskoczył mnie.

- Nie. Lubię Cię, a wiesz, że mało kogo lubię. Uważam, że to dobrze, że zakończyłaś z nim wszystko zanim zrobił Ci krzywdę.

- Ale…

- Nie mówię o tym jak zachował się dzisiaj – wtrącił, włączając radio. Zaczęły lecieć piosenki Catfish and the Bootleman. Pokiwał z uznaniem głową. - Mówię o czymś naprawdę poważnym, co będzie go później prześladować.

- Czy każdy już o tym wie, że przeruchał mnie dzisiaj w tyłek?! – lekko się zirytowałam.

Wywołałam jego śmiech.

- Myślę, że mówi takie rzeczy tylko mi i mamie.

- To zdrowe?

- Żadne z nas nie jest do końca zdrowe. Poza tym chodziło mi o to, że on niszczy zarówno siebie jak i dziewczyny. Myślę, że jesteś zbyt niewinna na to, żeby zacząć żyć tak jak on.

- Nie wiesz jak żyję.

- Nie wiesz też jak on żyje na co dzień. Na razie miałaś okazję zobaczyć to, co chciał Ci pokazać.

- Ale wtedy…

- Wtedy kiedy powiedział, że nie możesz z nami wciągać? – upewnił się, że na pewno chodzi mi o konkretną sytuację, a gdy skinęłam głową kontynuował. – I tak by to w końcu zrobił. Zawsze to robi. Musiałby być sam w trochę lepszym stanie i nawet podałby Ci specjalnie stu dolarowy banknot, bo takim najlepiej, nie?

- Dlaczego tak o nim mówisz?! – zdziwiłam się. Byłam w szoku, że go za wszelką cenę nie próbuje bronić.

- Bo tak jest zawsze i nienawidzę tego co za każdym razem robi z naprawdę fajnymi dziewczynami. Ana była bardzo miła i kochana. Zmienił się Jesse, zmieniła się i ona. Wciągnął ją w to wszystko. Tylko on potrafi sobie z tym radzić. Ona nie i wydaje mi się, że Ty też mogłabyś sobie nie poradzić. Dlatego myślę, że dobrze zrobiłaś.

- Dzięki Zach.

- Nie musisz mu o tym mówić.

- Spokojnie. Możesz na mnie liczyć.

- Dobra. Ja uciekam, Maleństwo… Idę leczyć jego serce.

Pocałowałam go w policzek. Uśmiechnął się do mnie i wyszedł.

***

Od razu wyjaśniam, Jesse jeszcze będzie się pojawiał ;) 

Liczę na wasze opinie.

Życzę udanej, przyjemnej i przespanej nocy.

Dobranoc!