Rozdział VII

Gdy rano zadzwonił budzik Harry zajmował ¾ łóżka. 
Wydostałam się spod jego dłoni i zaczęłam się zbierać. Ogarnęłam swoje włosy i zaczęłam szukać ubrań. Postawiłam na całe czarne Vansy, czarne podarte Jeansy z wysokim stanem, krótki biały top odsłaniający fragment brzucha oraz jeansową kurtkę. Zaczęłam się malować. Gdy kończyłam zadzwonił budzik Harry’ego. Podniósł się, na ślepo podszedł do szafy, wyciągnął biały T-shirt i czyste czarne bokserki Calvina Kleina. Podszedł do krzesła, na którym zostawił wczoraj rzeczy i założył jeansy.

- Już – powiedział znów kładąc się do łóżka.

- Idź zrobić coś do jedzenia.

- Nieeee proszę… Daj mi pospać – jęknął w poduszkę.

- Nie. Masz zrobić coś do jedzenia. – Zobaczyłam w lustrze jego odbicie. Patrzył na mnie wzrokiem obrażonego pięciolatka. – Proooszę… - uśmiechnęłam się uroczo w jego kierunku.

Westchnął po czym się podniósł.

- Dziękuję – powiedziałam słodkim głosem, gdy wychodził z pokoju. Gdy skończyłam malować rzęsy zeszłam na dół. Siedział przy wyspie kuchennej i rozmawiał z Lucy.

***

Podpisaliśmy cyrograf na kolejne pół roku i pojechaliśmy na zakupy. Odwiedziliśmy Selfridges oraz kilka butików. Pomogłam wybrać Harry’emu trochę nowych ubrań, niekoniecznie sygnowanych metką Saint Laurant, również kilku innych ekskluzywnych marek. Dla mnie to wciąż była abstrakcja.

- Przyzwyczaisz się – powiedział, gdy z drżącą dłonią podawałam kartę, żeby zapłacić za torebkę Valentino i sukienkę od Victorii Beckham na jutrzejsze wyjście z chłopakiem.

Wróciliśmy na własną rękę do swoich domów. Odebrałam wiadomość od Jesse’ego składającą się z samych emotikonów. Odpisałam mu w ten sam sposób.

Zadzwonił.

- Masz chyba środek nocy… - zauważyłam.

- Wracam do domu z imprezy – poinformował. Miał spalony głos.

- Coś się stało?

- Będę przez kilka dni w Londynie. Promocja płyty. Sama rozumiesz.

- No jasne.

- W sumie to wiadomo to od jakiegoś czasu…

- Tylko tego nie zauważyłeś… - dokończyłam za niego.

- Dokładnie. Spotkamy się?

- Zach za mną nie przepada.

- To będzie musiał cię polubić.

- Jak tam chcesz.

***

- Jay! – usłyszałam. Odwróciłam się i zobaczyłam Jesse’ego, który szedł w moim kierunku.

Gdy znalazł się przy mnie mocno mnie przytulił.

- Zajebiście wyglądasz – powiedział z uśmiechem lekko mnie odsuwając, żeby lepiej mi się przyjrzeć. Wciąż jednak trzymał dłoń na moim ramieniu przesuwając delikatnie kciukiem po moim obojczyku.

- Dzięki, ty też. – Posłałam w jego stronę nieco zawstydzony, ale szeroki uśmiech.

- Masz smileya! – krzyknął podekscytowany.

- Tak.

- Kiedy zrobiłaś? – zainteresował się.

- Dawno. Tylko ostatnio nosiłam sztangę, żeby go nie było widać.

- Aż boję się pomyśleć gdzie jeszcze masz kolczyki. A patrząc tylko na twoją cukierkową niewinną twarz nie pomyślałbym o żadnym z nich.
Onieśmielił mnie trochę. Zawsze to robił. 
– Hej, mała… No przestań. Bądź pewna siebie.

Mój uśmiech musiał być jeszcze bardziej niepewny.

- Chociaż rób co chcesz, to kurewsko słodkie i gorące.

- Jesse! – upomniałam go.

- Taka prawda. Wiesz, że mówię zawsze co myślę. W ogóle słyszałaś o tym, że chcą Cię wziąć na naszą trasę? – zmienił nagle temat.

- Tak. Wiem, że Ella rozmawia z waszym managerem.

- Ella?

- Moja agentka.

Nagle ktoś dotknął moich pleców.

- Szukałem Cię, Kochanie. – Usłyszałam przy moim prawym uchu niski zachrypnięty głos.

Widziałam jak Jesse mierzy wzrokiem Harry’ego.

- Znacie się? – spytałam. Kątem oka zobaczyłam jak Hary kręci głową.

- Harry, to Jesse, Jesse poznaj Harry’ego.

Podali sobie dłonie.

Atmosfera trochę zgęstniała, ale grzecznie wymienili kilka zdań. Wiedziałam, że było to celowe zagranie ze strony Harry’ego. Nie rozumiałam tylko dlaczego.

- Co Ty robisz? – spytałam go, gdy Jesse odszedł do reszty chłopaków z zespołu.

-Przerywam wam na moment przed tym, jak polecisz z nim w ślinę.

- O czym ty mówisz?! Poza tym przecież wiesz, że nic takiego bym nie zrobiła.

- Jasne, Janice. On Cię za bardzo lubi. Reszta chłopaków chce Cię poznać. – Zmienił nagle temat.

- Jasne, Harry – przedrzeźniłam go.

Chwilę później znalazłam się w niedźwiedzim uścisku Nialla, następnie zostałam obdarzona bardzo zdawkowym „Cześć” i szybkim uściśnięciem dłoni od dwóch pozostałych chłopaków.

Stałam przy „moim” chłopaku w zasadzie się nie odzywając. Co jakiś czas Niall pytał mnie o opinię, ale Louis klasycznie wcinał mi się w słowo ignorując mnie i nie pozwalając skończyć żadnej z wypowiedzi.

Za trzecim razem przygryzłam wargę.

- Wiecie co, ja już pójdę – powiedziałam ponad głosem Louisa, który wbił we mnie wzrok.

- Co się dzieje? – spytał cicho Harry odwracając się w moim kierunku i lekko do siebie przyciągając.

- Myślę, że to pytanie powinieneś zadać komuś innemu – odpowiedziałam ledwo słyszalnie. Spojrzał w kierunku przyjaciół i odszedł ze mną kilka kroków dalej.

- Porozmawiam  z nim – zapewnił.

- Nie, to nic takiego. Pójdę do Jesse’ego.

- Nie chcę, żebyś tam szła.

- A ja nie chcę z nim tu stać. Ja wiem, że oni wiedzą i za kogo mnie uważają. Po prostu nie chcę…

- Jesteś pewna? – spytał przerywając mi.

- Tak. Zobacz, przyszedł do nich Matty z Adamem. Pójdę do nich naprawdę.

- No dobrze – odpuścił wzdychając. Dałam mu buziaka w usta i podeszłam do chłopaków, którzy siedzieli przy stoliku niedaleko baru. Jesse widząc mnie nawiązał ze mną kontakt wzrokowy wskazując palcem stolik przy którym siedzieli.

Skinęłam głową, więc szybko wstał.

- Siadaj – powiedział, gdy podeszłam.

- Coś ci zamówić?

- Mogę sama.

- Nie, nie. Sam akurat miałem iść.

- Tequila Sunrise – zadecydowałam z uśmiechem.

Skinął głową i podszedł do baru.

- Trzymasz go za gardło. – Usłyszałam przy uchu głos Zacha.

- Słucham? – spytałam marszcząc brwi.

- owinęłaś sobie go wokół palca.

- Nic mu nie zrobiłam.

- Biega wokół ciebie.

- Jesteś zazdrosny? Robi to z własnej woli. Jest dorosły.

- A ty masz chłopaka.

- O czym doskonale wie. – Przypomniałam mu.

Przygryzł wargę.

- Nie oceniaj mnie, bo nie masz prawa.

- Mogę robić co chcę.

Wpadłam z deszczu pod rynnę.

- Nie, ponieważ nie masz o mnie pojęcia – szepnęłam, a chwilę później koło mnie siadł Jesse.

Dostałam mojego drinka, po czym chłopak siadł koło mnie.

- Nie polubiliście się – zgadł, a moja kwaśna mina tylko utwierdziła go w tym stwierdzeniu. – Wydaje mi się, że do końca do siebie nie pasujecie.

- Z Harrym? – zmarszczyłam brwi.

- Nie. Z resztą jego zespołu.

- Nie oceniałabym tego tak szybko. Niall jest okej.

- Poznałaś go zanim zostałaś dziewczyną Harry’ego – stwierdził.

- Skąd wiesz? – zdziwiłam się.

- Zgaduję… - przyznał kładąc ramię na oparciu kanapy zaraz za mną.

***

- Hej – powiedział Harry wchodząc do swojego domu w Los Angeles.                       

- Cześć – odkrzyknęłam z kuchni. Harry miał bardzo dobry humor. Siadł z szerokim uśmiechem. – No, mów co się dzieje… - ponagliłam. – Nie wróciłeś na noc.

- Tak! Kojarzysz Anne Evers? – spytał przygryzając wargę.

- Tak, ta z reklam Mango – potwierdziłam. Zmarszczył brwi nie wiedząc za bardzo o co chodzi, ale wzruszył lekko ramionami odganiając to od siebie. – Właśnie. No to byłem z nią.

- Spędziłeś z nią noc? – upewniłem się.

Pokiwał niepewnie głową.

- Jesteś zła?

- Co? Nie. Jasne, że nie – odpowiedziałam, ale gdzieś w głębi serca trochę mnie to zabolało. – To świetnie Harry. Opowiadaj.

- Jest taka śliczna…

- Byłeś ostrożny?

- Tak. Oczywiście zawsze jestem…

- Czy upewniłeś się, że nikt się o tym nie dowie. – Uściśliłam wybuchając śmiechem. Chłopak zrobił to samo. – Widzę, że opowieść będzie długa i szczegółowa. – Wybadałam.

- Byłabyś tak miła? – zdziwił się poszerzając swój uśmiech jeszcze bardziej, choć myślałam, że nie jest to możliwe.

- Dawaj.

- Więc jest bardzo ładna, ma niesamowicie miękkie usta i jest w tym wszystkim całkiem niezła. Wczoraj wieczorem była na kolacji z Azoffami i myślałem, że tego nie przeżyję, bo była też Nadine. No, ale potem pojechaliśmy na drinka i całe szczęście wróciła do domu. Chyba po prostu nie wiedziała, że planuję być. Ja z resztą też myślałem, że jest w Nowym Jorku.

Harry kontynuował swoją opowieść, a ja przykleiłam do twarzy szeroki uśmiech udając, że jestem tak szczęśliwa jak on z tego powodu. Jeśli to zauważył, to nic nie powiedział.

- No i później zostałem z nią sam, bo zobowiązałem się odwieźć ją do hotelu. No i sama wiesz co było dalej. A ty jak? Masz kogoś na oku?

- Jesse jest dla mnie miły.

- Tylko miły? – uśmiechnął się zadziornie. – Widziałem ostatnio.

- Jesteś głupi.

- Słyszałem też, że George się tobą interesuje.

- Daniel? – zmarszczyłam brwi.

- Tak.

- Nie wiedziałam.

- Ale z Jesse’em naprawdę nic? – wiercił dziurę w moim brzuchu.

- Zaprosił mnie na dzisiejszą posiadówę ze znajomymi.

***

Siedziałam na sofie z Jesse’em i Zachem. Wszyscy powoli się wykruszali.

- Mogę zostać na noc? – spytałam chłopaków.

- Jasne – odpowiedział pewnie wyższy z nich.

- Kłótnia z chłopakiem? – spytał Abels.

- Można tak powiedzieć… - przyznałam naginając fakty. Tak naprawdę obawiałam się, że Harry ma w domu towarzystwo. Pytał kiedy będę, więc mógł ją zaprosić.

- To ja idę spać. – Zaczął zbierać się Zi.

- Nie, nie… Mogę wrócić… - próbowałam od razu prostować sytuację.

- Spoko. Nie jesteś jednak taka zła. I tak będziemy musieli się znosić przez dwa miesiące, więc mogę już się przyzwyczajać.

- To czemu uciekasz?

- Nie uciekam. Widzisz moje oczy? – spojrzałam na jego powieki.

- Nie widzisz. Czas do łóżka – wyjaśnił, idąc po schodach na górę do swojego pokoju.

- My też jesteśmy tak zjarani? – spytałam blondyna.

- Myślę, że strzał, który ich wszystkich tak powalił szedł jak byliśmy w sklepie.

- Yhym… - jęknęłam cichutko, wtulając się w jego ramię. Było mi tak dobrze i ciepło.

- Tylko nie mów mi, że ty też idziesz spać – zaśmiał się, dotykając opuszkami palców moich włosów.

Pokręciłam głową.

- Podoba ci się to? – spytał dotykając mojej szyi. Muskał delikatnie moją skórę, bawiąc się przy tym kosmykami włosów. Pokiwałam głową w jego ramię pewniej go obejmując.

***

Dzisiejsza część jest dość oszczędna, ale trochę brakowało mi przez ostatnie dni weny i utknęłam. Może jest trochę nudno, ale mam nadzieję, że ci którzy czytają (o ile tacy są ;) ) będą czekać na rozwiązanie sytuacji. Dziękuję za ostatni komentarz :D Czekam na kolejne, mam nadzieję, ze jest jakaś szansa na to, że się pojawią.

Zawsze zastanawiało mnie dlaczego wszyscy zawsze piszą o tych komentarzach i tak bardzo ich pragną. Już wiem, to bardzo motywuje.

Pozdrawiam wszystkich! :*