Rozdział V

- To jakaś Twoja kolejna wymyślona dziewczyna, co? – zgadł Niall, gdy tylko pojawiłem się w studiu nagraniowym.

- O czym mówisz? – zainteresował się Liam odkładając gitarę.

- No Janice. Nie widziałeś żadnych kolorowych portali? – spytał go Irlandczyk.

- No właśnie, Stary! Coś mi nie pasowało, że tak szybko lecisz. – Dorzucił swoje trzy grosze Louis. – Wczoraj ją poznałeś i już biegniesz do niej na noc. To z nią pisałeś, prawda?

- Poza tym bądźmy szczerzy, raczej nie jest to dziewczyna w twoim typie. – Skwitował blondyn.

- No dobra, nie przesadzajmy. Jest ładna i w ogóle. Tylko chyba po prostu raczej wole wyższe.

Zaczęli się śmiać.

- Ja bym nie pogardził – rzucił Lou.

- Nie zaskoczyłeś nas – stwierdził Liam, co wywołało śmiech Nialla i mój.

- I tak pewnie jak zwykle nie przedłużycie kontraktu, bo po miesiącu intensywnego seksu Ci się znudzi.

- Myślę, że nie tym razem. Ona raczej się na to nie zgodzi, Lou.

- Na zerwanie kontraktu? – spytał głupio.

- Nie, na seks. – Sprostowałem przewracając oczami.

- Co? Jest taką cnotką?

- Nie. Po prostu trzyma mnie mocno na dystans. Może nie do końca… Nie wiem jak to opisać. Wydaje mi się, że to nie jest dziewczyna, która chce mi wskoczyć do łóżka.

- Zobaczymy, zobaczymy. – Zaśmiał się Liam.

Umówiłem się na lunch z Grimmym. Zamówiłem sałatkę i kawę. On sok pomarańczowy i kanapkę.

- Dzisiaj na moim Twitterze pojawiła się masa pytań o was. – Powiedział bez zahamowania.

- Taaak, słyszałem. – Przyznałem krzywiąc się.

- Nie chwaliłeś się.

- To było dosyć niespodziewane.

- Coś poważniejszego?

- Umówiliśmy się na kolację.

- Huhuhu… - zaśmiał się. – Nie miałem pojęcia, że tak szybko działasz. Dobra jest? – spytał podnosząc sugestywnie brew.

- Nick. To nie twoja sprawa akurat.

- Wiem swoje. Podoba mi się – stwierdził zaskakując mnie.

- Ona?! – zmarszczyłem brwi grzebiąc widelcem między liśćmi szpinaku a kurczakiem.

- Tak. Ma coś w sobie. Powodzenia.
To była dla mnie rewolucja. Grimmy’emu podoba się jakaś dziewczyna.

- A jak sprawy sercowe? - zmieniłem temat.

- Rozstaliśmy się. – przyznał.

- Co? Kiedy?! Czemu nic nie wiem.

- Znudziło mi się to wszystko. Postanowiliśmy się rozejść. Nie ma tu zbyt dużej filozofii. Popytaj, czy twoja zdobycz nie ma jakichś fajnych homoseksualnych kolegów. W takim guście jak ona.

- Nick! Jesteś idiotą….

- Wspaniałomyślnym idiotą.

***

Wprowadziłem ją do swojego domu w Los Angeles. Słyszałem jak wzdycha. Rozbawiony zaprowadziłem ją do pokoju, który miała zajmować.

- Łał… Harry! To jest niesamowite - powiedziała patrząc z uznaniem.

Wzruszyłem obojętnie ramionami uwydatniając jej dołeczki w policzkach.

Dziwnie się poczułem, ponieważ miałem wrażenie, że naturalnym byłoby gdyby właśnie wpadła mi w ramiona i chyba oboje mieliśmy na to ochotę, ale po prostu nie wypadało. Powoli zaczynaliśmy wpadać w pułapkę.

Siedzieliśmy nad basenem, zaczynając drugą butelkę wina. Zanurzyliśmy stopy w wodzie i cieszyliśmy się słońcem. Cieszyłem się, że możemy sobie tak po prostu pogadać. Była bardzo inteligentna. Miała dużo planów na przyszłość i dokładny plan na siebie jako artystkę. Imponowało mi to. Z przenośnego głośnika zaczęła lecieć piosenka Rainbow G. Love & Jack Johnson. Westchnęła i położyła się na drewnianej podłodze. Miała na twarzy lekki uśmiech. Wyglądała beztrosko.

- Kocham to miejsce… - przyznała. – Jestem tu dosłownie chwilę, ale już rozumiem czemu tak uwielbiasz tu być.

Podniosła się i spojrzała mi w oczy. Objąłem ją ramieniem. Wtuliła się we mnie.

To prawda. Pobyt tu był dla mnie trochę ucieczką od życia i codzienności. Słońce nastrajało pozytywnie i ładowało baterię. Dużo czasu spędzałem w ogrodzie. Był jak moja własna bezludna wyspa, na której mogłem cieszyć się spokojem.

- Gdzie masz telefon? – spytałem.

Spojrzała na mnie pytająco. Wybiłem ją z toku jej myśli. Spojrzała w kierunku wejścia do domu. Podążyłem za jej wzrokiem i zobaczyłem leżak, na którym leżały jej papierosy, zapalniczka i telefon.

Zanim Janice zdążyła się zorientować odstawiłem kawałek dalej butelkę wina i pociągnąłem ją do wody.

Pisnęła, gdy nasze ciała zanurzyły się w zimnym basenie.

- Harry! – próbowała się wyswobodzić, ale jej na to nie pozwoliłem mocno trzymając w ramionach.

- Ciii… - uciszyłem ją. Gdy przestała się wyrywać zelżyłem uścisk, a ona zarzuciła mi ręce na ramiona i oplotła nogami w pasie.

- Nie sięgam do dna – przyznała lekko zawstydzona tym faktem, tłumacząc przy okazji swoją panikę.

Zacząłem się śmiać.

-To wcale nie jest śmieszne! – powiedziała z wyrzutem, uderzając pięścią moją klatkę piersiową.

- Chyba jesteś najniższą dziewczyną, która kiedykolwiek tu przebywała – powiedziałem, żeby trochę się podroczyć.

Spojrzała na mnie spode łba. Rozczuliła mnie tym. Mocno ją przytuliłem, przełożyłem na plecy i przeniosłem się w kierunku krawędzi basenu, żeby zgarnąć butelkę wina, a potem udałem się na płytszą część basenu.

- Już powinno być okej – poinformowałem wciąż rozbawiony. Poczułem jak niepewnie prostuje nogi do momentu, w którym poczuła podłoże, żeby móc się ode mnie odkleić.

***

Siedziałem z Janice w restauracji i jedliśmy razem z moimi znajomymi lunch. Właśnie wróciła ze studia. Nagrywała dzisiaj coś razem z Jessem  i Jeremym z The Neighbourhood. Wczoraj, gdy o tym usłyszała była niesamowicie ożywiona i podekscytowana myślą o współpracy z nimi. Teraz jednak była bardzo małomówna i zamyślona. Zaskoczyła mnie tym. Nie było to coś naturalnego. Mam nadzieję, że wszystko poszło dobrze.

Jeff opowiadał właśnie historię o ostatniej grze w golfa z ojcem. Dotknąłem jej uda. Delikatnie drgnęła. Spojrzała na mnie. Coś ją gryzło.

- Wszystko okej? – zapytałem cicho.

- Tak – odpowiedziała. 
Widziałem, że nie jest do końca szczera. Zmarszczyłem brwi, na co nieznacznie uniosła kąciki ust.

Była aż tak nieśmiała?

Złapałem jej dłoń, która leżała na stole i zacząłem kciukiem delikatnie ją głaskać, żeby dodać jej otuchy. Poczułem, że nieznacznie się rozluźnia.

Podniosłem wzrok na Jeffa, który znacząco się uśmiechnął.

- Janice, grasz w golfa? – spytał jej nagle.

- Zdarzyło mi się – odpowiedziała cicho.

- Może w takim razie powinieneś zabrać ją ze sobą w niedzielę, co? – zwrócił się do mnie.

- Może… - miałem nieco mieszane uczucia.

- Nie chcę wam przeszkadzać. Poza tym nie mam tu sprzętu. – Odpowiedziała jakby wyczuła moje wewnętrzne wahanie.

- A to akurat najmniejszy problem.

- Wiem ile znaczy dla Harry’ego taka gra. Chyba nie powinnam wam przeszkadzać.

- Nie, Janice. Jeśli chcesz z nami zagrać… – wtrąciłem się.

- A będzie jeszcze jakaś dziewczyna? – przerwała mi.

- Nie planowaliśmy – przyznał Jeff.

- No to postanowione. Zostanę w domu i może trochę popisze piosenki.

- Sama? Nie ma opcji – wtrąciłem ponownie.

- Możesz zawsze spędzić trochę czasu z żeńskim gronem naszej rodziny w domu. – Zaśmiał się Jeff. – Dołączymy do was po grze na obiad.

- Dobrze, zobaczę. – Zgodziła się, żeby nie ciągnąć już tego tematu.

***

Zbliżał się wieczór. Wróciłem właśnie do domu. Wszedłem z garażu do cichego wnętrza. Zapaliłem światło i udałem się do kuchni. Położyłem reklamówki z jedzeniem od Shelli Azoff, które przygotowała dla Janice na kolację, zakładając, że "pewnie jest sama cały dzień i chodzi głodna". Żałowała, że nie mogła jej poznać, ale wiedziałem, że Janice czuła się trochę dziwnie wchodząc w mój świat. Wiem, że nie czułaby się komfortowo razem z nami i potrzebowała trochę więcej czasu.

Wszedłem po schodach i zapukałem do jej sypialni. Nie słysząc odpowiedzi lekko uchyliłem drzwi. Leżała na łóżku w białej podkoszulce i majtkach. Jej włosy były rozrzucone po poduszce. Ściskała w ramionach kołdrę. Przygryzłem wargę. Wyglądała bardzo seksownie. Siadłem przy niej i odgarnąłem jej włosy z twarzy za ucho.

- Janice… - powiedziałem cicho.

Zerwała się.

- Cii… - uspokoiłem ją.

- Coś się stało?

- Nie. Jesteś głodna? Shelli zapakowała mi dla Ciebie trochę jedzenia.

- Kto?

- Mama Jeffa.

- Naprawdę?

- No jasne. Żałowała, że nie może cię poznać. Jeff powiedział jej, że jesteś cicha, ale wydajesz się mnie uszczęśliwiać.

- Czyli cię uszczęśliwiam, tak? – lekko ją to rozbawiło.

- Na pewno dobrze się dogadujemy. To mnie cieszy – wyznałem.

Wyciągnęła w moim kierunku ręce.

Położyłem się, a ona we mnie wtuliła.

- Jestem trochę głodna – przyznała.

- To dobrze, bo to co zapakowała chyba starczy nam na tydzień.
-Mówiłeś, że przygotowała dla mnie - droczyła się.
W odpowiedzi usłyszała mój śmiech.

- Przyjechałeś samochodem? – zbiła mnie z tropu.

Lekko odsunąłem się, żeby widzieć jej twarz.

- Tak.

- Nie piłeś?

- Nie. Czemu?

- Nic, tak się zastanawiałam.

Przewróciłem oczami.

- Idziemy jeść? – spytałem.

- Tak, chodźmy – zgodziła się, więc przerzuciłem ją z łatwością na drugą stronę mnie. Podniosłem ją i postawiłem nas do pionu.

- Kupiłem nam bilety na mecz Lakersów za dwa tygodnie - poinformowałem, szykując dla niej w kuchni posiłek.

- Serio?

- Tak. Z Clippersami.

- No, to będzie ciekawie.

- Mam nadzieję.
Uśmiechnąłem się. Odpowiedziała tym samym, ale czułem, że coś jest nie w porządku.

- O co chodzi?

Pokręciła głową.

- Przecież widzę.

- Wiem jak bardzo się starasz, żebym czuła się dobrze…

- Mam coś zmienić? – przestraszyłem się, że robię coś źle.

- Nie, nie. Jesteś naprawdę bardzo dobry i widzę jak się troszczysz i wychodzisz z siebie, żebym czuła się komfortowo sama, przy Tobie, czy Twoich znajomych. Bardzo to doceniam…

- Ale? – przerwałem jej.

- Ale to wciąż dla mnie trudne.

- Co jeszcze mogę zrobić? – spytałem nieco poirytowany. Nie wiedziałem co jeszcze mogę zrobić, żeby ułatwić jej „bycie ze mną”.

- Nic. Naprawdę tu nie chodzi o Ciebie.

- Tu nie chodzi o Ciebie, chodzi o mnie – zaironizowałem wysokim głosem, udając ją. – Będziesz chciała zerwać kontrakt, tak?

- Harry! – cicho mnie upomniała. – Nie mam zamiaru nic zrywać. Daj mi powiedzieć. To ty zacząłeś i chcesz rozmawiać o tym, co się dzieje, więc mi nie przerywaj.

Byłem zaskoczony jej stanowczością.

- Chodzi o to, że kilka miesięcy temu byłam zupełnie anonimowa. Podczas X Factora byłam raczej zbyt nudna, żeby ktokolwiek chciał się mną interesować. Dzisiaj jestem na ustach milionów waszych fanek, którym nie podoba się to, że Harry Styles – miłość ich życia – znalazł kolejną dupę do ruchania. A przecież miałeś być mężem każdej z nich lub ewentualnie założyć rodzinę z Louisem, gdyby okazało się, że jednak nie jesteś nimi zainteresowany.

- Przejmujesz się tym? – przecież zawsze takie głupoty pojawiają.

- Pamiętasz jak kiedyś nie byłeś w stanie zrozumieć dlaczego ktoś Cię nienawidzi tylko po to, żeby nienawidzić?

Skinąłem głową.

- Ja nic złego nigdy nikomu nie zrobiłam. A razem z Patrickiem doszłam dzisiaj do wniosku, że póki co lepiej będzie zablokować moje media społecznościowe przed ludźmi z zewnątrz.

- Po co? – zmarszczyłem brwi.

- One mi grożą Harry. Wiem, że pewnie reszta waszych dziewczyn przechodziła przez to samo. Tylko media to podburzają. Potrzebuję czasu, żeby się do tego przyzwyczaić.

Uderzyło mnie to.

- Czym są te groźby? – zmartwiłem się.

- Głównie takie, że jeśli nie dam ci spokoju to mnie zniszczą, są takie, w których powinnam na siebie uważać, bo mnie pobiją. Jakaś część życzy mi śmierci...

- Słucham?! – niedowierzałem.

- Nie! – przerwała mi. – To nic. To tylko słowa. Żadna z nich przecież nie zrobi mi krzywdy. Są po prostu rozgoryczone. Rozumiem je trochę. Czują się gdzieś w środku oszukane. Po prostu powtórzę jeszcze raz. Potrzebuję trochę czasu, żeby to się uspokoiło i żebym mogła do tego przywyknąć. – Wciąż się tego trzymała. - Do tego czasu mogę być nieco marudna, wycofana i spięta. - Zażartowała, żeby trochę rozładować atmosferę, która przed chwilą mocno się zagęściła.

- Jesteś pewna?

- Tak. Powinniśmy pokazywać, że jest nam ze sobą dobrze i że jesteśmy razem szczęśliwi. Myślę, że to jedyny sposób, żeby odpuściły. – Miało to dla mnie jakiś sens.

- Powinniśmy przemyśleć, czy nie powinniśmy tego dla twojego dobra zakończyć – powiedziałem pozbawionym emocji głosem nakładając jej jedzenie i stawiając przed nią talerz. Gdy spojrzałem w jej oczy widziałem, że zraniłem ją tym stwierdzeniem.

***

No to kolejna część za nami :) Mam nadzieję, że się podoba. Na razie może być trochę nudno, ale powoli się rozkręcam. Czekam na komentarze :D